De gemeente moet het verschil maken voor burgers – David de Vries

David de Vries is directeur Marketing & Communicatie bij Gemeente Helmond. Hij geeft een kijkje achter de schermen in dit interview.

Als gemeente moet je boodschap staan als een huis, zeker in crisistijd. Inwoners rekenen op je in een tijd van grote onzekerheid en soms moeilijk te begrijpen landelijk beleid; de belangen zijn groot. Dat weet David de Vries maar al te goed. Hoe is het om een goede koers te varen en verschillende componenten aan te sturen, als crisiscommunicatie en goed beleid soms van levensbelang kan zijn?

“De crisis heb ik grotendeels in de rol van Hoofd Strategie en Communicatie meegemaakt. Ik zat zowel in het gemeentelijke beleidsteam, met onder andere de burgemeester en mensen die gaan over veiligheid, als ook in het continuïteitsteam, die ervoor zorgen dat de processen in de organisatie goed doorlopen. Zo stuurde ik de interne communicatie, projectcommunicatie en bestuurlijke communicatie aan. Op die manier ben ik enorm veel met de crisis bezig geweest, corona had heel veel invloed op de dagelijkse processen”, vertelt David. Een breed takenpakket, waaronder ook het vertalen van landelijk beleid naar wat dat praktisch betekent voor inwoners van Helmond.

“Na een persconferentie zagen we vaak dat er als gemeente veel werk te verzetten was, omdat je zaken uitvoerde die landelijk werden bepaald. Veel veranderingen werken nog steeds door: de horeca is bijvoorbeeld nog steeds dicht, dus buigen we ons over de vraag welke steunpakketten daar nodig zijn. Ook richting de jaarwisseling zal er naar de handhaving gekeken moeten worden. Dat zijn belangrijke punten voor ons. We hebben intern al veel flexibiliteit getoond: soms moesten collega’s inspringen op andere afdelingen, bijvoorbeeld bij handhaving en de loketten voor ondernemers, waar tekorten waren. Dat is heel goed gegaan, ondanks dat het een uitdaging was.”

Het sociale cement
“Ik ben zelf heel benieuwd naar het langetermijneffect van wat het met medewerkers doet, elkaar negen maanden lang niet zien en slechts twee of drie keer op kantoor komen. Niemand heeft dat ooit nog meegemaakt, dat we zo lang niet fysiek in de organisatie zijn geweest. We hebben de interne communicatie moeten versterken. Wij noemen dat het sociale cement in de organisatie. Gelukkig is dat gelukt, hoor”, voegt hij er lachend aan toe.

“Een voorbeeld is dat we een SharePoint-site met informatie hebben geopend, waar medewerkers vanuit huis heel makkelijk op konden. Er hebben zich ook verschillende sociale initiatieven ontplooid, zoals een digitale koffiemachine voor een praatje, zonder dat je van tevoren wist wie daar was. Zo kwam je nog eens collega’s tegen van andere afdelingen, dat was heel positief. Bestuurders en gemeentesecretarissen zijn er ook aanwezig geweest, zelfs met blogs en vlogs. Een tijdje terug met Koningsdag hebben we een digitale vrijmarkt gehouden, voor een beetje informeel contact. Voor mij persoonlijk was interne communicatie in deze crisis enorm belangrijk.”

“Natuurlijk is duiding van de crisis en informatie doorgeven aan de stad, hetgeen waar het om draait in communicatie. Zo maak je het verschil. Voor mij was ook interne communicatie een punt van groot belang, omdat je als werkgever een verantwoordelijkheid hebt naar je medewerkers en de situatie extreem veranderde. Je moet oog hebben voor de zorgen die bij mensen leven. Zo vind ik zelf thuiswerken af en toe best wel lekker, maar niet altijd”, grapt David.

Waar haalde je motivatie uit?
“Wat energie geeft is dicht op het vuur zitten. Het is fijn om met een groep mensen een boodschap goed over te brengen. Eens in de twee maanden hielden we enquêtes onder inwoners, waaruit we de respons kregen dat de gemeente goede beslissingen heeft genomen en mensen het eens zijn met het beleid. Ik denk daarom wel dat we redelijk goed zijn geslaagd in onze boodschap overbrengen. Als college van Burgemeester en Wethouders word je er toch op aangekeken dat dingen goed gedaan moeten worden, waar we als afdeling Communicatie ook in ondersteunden. Denk aan het contact met ondernemers, scholen, wijkraden en inwoners. We konden zichtbaar zijn en soms een luisterend oor bieden. Dan ben je een meerwaarde voor de samenleving, denk ik.”