LICHT op mijn klus – Esther Damman

“Er komen 20.000 mensen naar Roermond! Kan niet afspreken. Sorry!”, app ik. Het is februari 2020. The Passion heeft vrijwel m’n hele leven overgenomen, zelfs een gave man gaat op een lager pitje. Het spektakel in de stad en de uitzending op TV en radio worden een enorm feest. De overleggen over veiligheid en bereikbaarheid zijn intens. Er wordt druk gespeculeerd over de BN’ers in de hoofdrollen. De hele stad doet mee. Wat een positiviteit!

Er is nog niets te merken. Ja…, misschien wel iets. “Moeten we wat met corona in de frequently asked questions?”, vraagt een collega. Ik twijfel… Het virus is ver weg, het zou toch niet…? Niets of niemand kan deze enorme voortrazende trein toch stoppen?

Maar de trein stopt. Niet in één keer, met piepende remmen tegen een betonnen muur, er gaan eerst meer treinen rijden die scenario’s heten. Stel alles gaat door, scenario 1, dan moeten we op volle snelheid blijven rijden. Maar het kan ook níet doorgaan. Dan moeten we er direct voor zorgen dat we geen financiële verplichtingen meer aangaan. Of, scenario drie, het gaat wel door, maar dan zonder publiek. In dat geval moeten we opeens allemaal extra dingen doen om het feest in de stad en de glorieuze rol voor Roermond in de miljoenenuitzending een nieuwe vorm te geven die coronaproof is. In feite zijn we in maart drie Passions tegelijk aan het organiseren.

En steeds opnieuw gaat die blik naar voren en naar buiten. Hoe ziet de wereld er over een maand uit? Wat hebben mensen straks nodig? Biedt The Passion dan hoop en troost of is het amusement ongepast? Welke kaders schetst RIVM? Zou het überhaupt nog mogelijk zijn om een Passion in welke vorm dan ook te organiseren? Wat past het best bij de grote verantwoordelijkheid die je als gemeente draagt binnen de samenleving?

We kiezen samen met de omroepen en de producent voor scenario 3. Een Passion zonder publiek wordt verder uitgewerkt. Maar de impact van het virus wordt groter en groter en het evenement wordt geveld. Ik kan m’n collega’s op dat moment al niet meer in de ogen kijken, we zitten thuis. We bellen. Het zijn surrealistische gesprekken. Maanden prachtig en intens werk gaat in vlammen op.

Een paar minuten nadat we het persbericht hebben verstuurd, horen we het al terug op het NOS-journaal. ‘Wat ga ik dat missen’, denk ik bij mezelf, ‘dat alles wat we deden zo makkelijk het nieuws haalde’. Maar we moeten nog even door. De vele contacten die zijn gelegd, sturen we een persoonlijk bericht. Juist de netwerken die ontstonden, zijn belangrijk voor een stad. Daarna ontmantelt m’n fantastische projectleider The Passion even zorgvuldig als het is opgezet.

En op 9 april zit ik niet in het crisiscentrum, er zijn geen motorkapoverleggen en social mediateams. Het feest bestaat uit een eenzaam glas wijn. In de groepsapp van The Passion loopt een weddenschap. Hoe vaak wordt gemeente Roermond genoemd in de uitzending? M’n collega van veiligheid wint. Drie keer. ’T is doodzonde.

Video: De opname van de arrestatie van Jezus in Roermond.

Esther Damman
LinkedIn